Krótka historia sauny

Badania archeologiczne na terenach Europy, północnej Azji, Ameryki Północnej i Środkowej dowodzą, że już od epoki kamiennej człowiek stosował na­przemienne bodźce w postaci ciepła i zimna. Najstarszy opis urządzenia, któ­re było zbliżone funkcją do współczesnej sauny, pochodzi sprzed około 2500 lat, wtedy bowiem Scyto­wie, około 430r.p.n.e., urządzali cieplne kąpiele w namiotach. Także Słowianie w czasach plemiennych używali drew­nianej łaźni z kamiennym piecem. Pierwotnie nazywali ją „izbą”, co do­piero po późniejszym przesunięciu językowym oznaczało pomieszczenie mieszkalne.

W średniowieczu nastąpił rozkwit gorących kąpieli. Gal Anonim opisuje stosowanie gorącej łaźni przez Bolesława Chrobrego i jego drużynę. W średniowieczu również wójtowie i sołtysi zabiegali o to, aby budować wspólne komunalne łaźnie, w których obowiązkowo kąpaliby się wszyscy mieszkańcy danej miejscowości. Po zmniejszeniu się popularności sauny w XVII w. do naszych czasów przetrwały one głównie w północnej części Euro­py, a w Polsce na terenach północno-wschodnich. Szczególny wzrost w popularności nastąpił, gdy fińscy sportowcy korzystali z zainsta­lowanej przez siebie sauny podczas olimpiady w Berlinie w 1936 i odnosząc sukcesy sportowe.

Współcześnie kąpiel w suchej sau­nie jest swoistym połączeniem zabiegu przegrzewania ciała przy zastosowania gorącego, suchego powietrza z okreso­wym, krótkim oddziaływaniem dużej wilgotności i powietrza o dużej ujem­nej jonizacji, a następnie zabiegiem ochładzania ciała za pomocą kąpieli powietrznej oraz zimnej kąpieli wodnej.